ვსო დავალაგე აზრი და დავიწყე წერა...მე ქეთა მქვია ქეთი ქეთო ქეთათო ქეთინო ქეთევანი და ა.შ. ისე ამის ჩამოთვლა რა საჭირო იყო :| მოკლედ მე 16 წლის გოგონა ვარ რომელიც 3 წლის ასაკში დაობლდა მე "დავკარგე" მშობლები და ამიტომ მთლიანად ვიყავი დამოკიდებული ბიძაჩემზე ის შეძლებული კაცი იყო და ამიტომაც არასდროს არაფერს მაკლებდა ის ჩემი ყველაფერი იყო დედაც მამაც ძმაც ბებიაც ბაბუაც მოკლედ მე ის ძალიან მიყვარდა და მასსაც ვუყვარდი ზუსტად ამიტომ ის იშვიათად სადმე თუ მიშვებდა ყველგან მაცილებდა თან დამყვებოდა და აი ეგ უკვე მაღიზიანებდა :@ მე მეგობრებიც კი არ მყავდა და ეზოში ხომ საერთოდ არავის ვიცნობდი უფრო სწორედ არც კი ჩავდიოდი ჩიტივით ვიყავი რომელი გამოკეტილი იყო ოქროს გალიაში...მაგრამ თქვენ გაგიკვირდებათ და მე მყავდა შეყვარებული მე ის ძალიან მიყვარდა მასსზე ჭკუა მეკეტებოდა და მას ძალიან ვაფასებდი გათენდა. ავდექი. მობის წავავლე ხელი და ვნახე წერილი მოკლედ ჩემი ლოვე მთხოვდა შეხვედრას მეც დავთანმხდი საღამოს ბიძას გამოვეპარე და იმ ვირს შევხვდი მან მითხრა რომ ჩვენ უნდა დავშორებულიყავით და ჩვენს გრანდიოზულ ურთიერთობაში სახელად "ეერთხელ წელში გნახავ" წერტილი უნდა დაგვესვამე ლამის იქვე ამოვუთხარე საფლავი გამწარებული ვიყავი მაგრამ ვინაიდან ნაზი და მშვიდი ხასიათი მქონდა უბრალოდ სახეში შემოვუტყლაშუნე ცოტა ვაგინე და წამოვედი გზაში ვღრიალებდი ნიანგის ცრემლები ჩემს ცრემლებთან შედარებით მოგონება იყო სახე 4 ჯერ დამისივდა სანამ სახლამდე მივდლაგუნდი დებილივით მივაბოტებდი გეგონება სპრინტერი ვიყო |-( ... გაზაფხული იყო და ამიტომაც ყველა ვისაც არ ეზარებოდა გარეთ ეგდო მე კაპიშონი ავიფარე და ისე მივეხეთქებოდი არ მინდოდა რომ ვინმეს ასეთი ვენახე მაგრამ ერთმა არსებამ მაინც შემამჩნია -ხომ არ დაგეხმარო? -ხო დამეხმარე მომწყდი -რატომ მეუხეშები? -დაახვიე -რა ნერვოზა ხარ! -ბიჭი შენ გაცურებული ხომ არ გაქვს შემეშვი მეთქი აი ზუსტად ამ მომენტში მე პირველად შევხედე მას თვალებში თქვენ ალბათ გგონიათ ჩვენს შორის სიყვარულის ნაპერწკალმა გაიელვა მაგრამ არა მე მის ყავისფერ თვალებში რომ ჩავიხედე მივხვდი რომ ეგ ვიღაც ნამდვილი კრეტინი იყო -რა გჭირს? -შვილო მე 15 ჯერ გეუბნები შემეშვი -კაი რომ დაწყნარდდები გნახავ -აუცილებლად არ დაგავიწყდეს (აბა რა მნახავდა სულ გარეთ არ დავრბოდი :| )სახლში რომ მივედი მივხვდი რომ იმ ბიჭს ისეთი არაფერი არ უთქვამს და რატომ ვუღრიალე ? აა ხო მე ხომ იმ კრეტინს დავშორდი უი უი უი მოკლედ მე სულ იმ ყავისფერთვალებიანზე ვფიქრობდი ლამის დრო უკან დავაბრუნე... მეორე დღეს მე ფანჯარაში გავეჩხირე და დავინახე "ის" ისე გამიხარდა გეგონებოდა რომ ის ჩემი ბოლო მაშველი იყო რომელიც გამომიყვანდა კუნძულ NO FRIEND-იდან მე ჩავიზმანკე ბიძას ვუთხარი რომ მაღაზიაში მივდიოდი და გავიქეცი დებილივით მივქროდი სანამ ჩემს წინ დიდი გუბე არ გადმოეჩეხა ვერც მოუვლიდი დაბილივით ვიდექი და ვუყურებდი უცებ უკნიდან ვიღაცის ხმა გაისმა -დეპრესიულო სად მიდიხარ? -ჯერ ერთი ვდგევარ და მეორე დეპრესიული ბებიაშენია ოჰჰჰ რა სიტყვები გავიფიქრე მე და ამ დროს იმან მითხრა -ოჰჰ რა სიტყვები ბებიაჩემს ნუ ვეხებით და ისე მაინტერესებს დიდხანს უნდა ალამაზებდე ამ გუბეს? -თუ საჭირო იქნება მთელ დღესაც ვიდგები -კაი იდექი თუ არ შეგიშლი მეც აქ დაგიდგები -უკვე მიშლი -მე ასე არ ვფიქრობ... -ო ღმერთო ჩემო რა წურბელაა ჩავიბურტყუნე მე და ერთი ფეხით გუბეში ჩავტოპე -კაი დავიღალე ამ საცოდაობით მითხრა დებილმა და გუბეზე გადმომახტუნა -გმადლობ ვუთხარი მე და თვალები ცაში ავყარე -და სად მიდიოდი? (აუუ და სად მივდიოდი :|) -არსად... -ჰმმმ... ისე მე იკა მქვია -არ მიკითხავს -ვიცი და მაგიტომაც მე პირველმა შეგატენე ჩემი სახელი ახლა კი შენი ჯერია -ქეთა აჰაა მიირთვი და კარგად -ხვალამდე! სიტყვა ხვალამდე ისე დამაიმედა რომ მე უკვე წინასწარ მიხაროდა იკას დანახვა მაგრამ ჩემთვის ხვალ არ დადგა უფროსწორედ დადგა მაგრამ ჯობდა არ დამდგარიყო მოკლედ იმდენი რომ არ ვატრიალო ეს წინადადება იმ დღეს საშინლად წვიმდა :@:@:@ მე მთელი დღე საწოლზე ვეგდე და წვიმის წვეთების დახეთქვას ვითვლიდი ათასს რომ გადავცდი მივხვდი რომ წვიმა მთელი დღე იქნებოდა ასეც აღმოჩნდა მეორე დღეს მე პირველივე რაც ვქენი ფანჯარაში გავეჭედე ჰორიზონტის ხაზზე დავინახე იკა და "მაღაზიაში" გავვარდი სადარბაზოდან რომ გამოვედი იკა თავის ძმაკაცებში დავინახე და ვინანე კიდეც რომ საერთოდ გამოვჩანჩალდი მე გზას გავუდექი იკას პარადივით ჩავუარე და მან შემომძახა -ქეთ ვერ შემამჩნიე? -უიი ვერა (ისე ვთქვი გეგონება წეღან თვალი თვალში სხვას გავუყარე |-(...) –ოჰ ოჰ ოჰ შენ რა ხარ! მე ისევ ჩემი პატივცემული დვიჟენია გავაკეთე და თვალები ცაში ავყარე –უი ქეთ (ისე საყვარლად წამოაყრანტალა ჩემი სახელი რომ ტანზე ჟრუანტელმა გამიარა ) რამდენის ხარ? –შენზე პატარა კი ვარ ;) –ესეიგი 16 –ხოოოო....კაი აბა გავიქეცი პკ –ოკ მერე გნახავ... მოკლედ 3 დღე მე ზედაზედ "მაღაზიაში" დავრბოდი |–( ლამის გადავიფორმე ერთ დღესაც მაღაზია ფართი ლამის დაიხურა –ქეთა სერიოზულად უნდა დაგელაპარაკო მითხრა ბიძაჩემმა ვაიმეეეე მიხვდა ყველაფერს მიაგნო მიხვდა რომ მაღაზიაში არ დავდიოდი ღმერთო ჩემო იკაზეც ეცოდინება ვაიმეეეე . . .თავში მხოლოდ ეს ფიქრები მიტრიალებდა ბიძაჩემმა რომ მითხრა –ღამე შუქს ანთებულს ნუ ტოვებ ძალიან გთხოვ! ჰუუუუუუუუუუუუ ამოვისუმთქე იმ დღეს მე "მაღაზიაში" არ ჩავსულვარ ჯერ ერთი ბიძაჩემს თავში არ მინდოდა გაელვებოდა ის ფიქრი რომ მაღაზია ეჩუქებინა ჩემს დაბიზე |–( მეორე კი იკას ნერვები არ მქონდა . , . , . მეორე დღეს მე დილით "აფთიაქში" ჩავედი ვითომ ვითომ იკა ხის ძირში იდგა ხელში კი ტიტების თაიგული ეჭირა მე მივუახლოვდი თუ არა იკას მან შემომძახა –ვაა ქეთ როგორ ხარ? –გადასარევად –მეც კარგად გმადლობ |–( –აქ რას აბირჟავებ? –შენ გელოდები –ნეტა რატო? –ყვავილები მოგიტანე –მერსიიი...მე გამოვართვი იკას ყვავილები და ცხვირი შიგ ჩავყავი გეგონება რაიმე სუნი ჰქონდეს...|–( იკამ გამიღიმა და მერე კი მითხრა –არ გინდა სადმე გავისეირნოთ? –არააა ხვალე იყოს... –კაი ხვალეზე შევთანმხდეთ –ოკ...კაი მე გავიქეცი პკ –პკ... მოკლედ გზაში მე ვფიქრობდი რა მეთქვა ბიძაჩემისთვის მოვიფიქრე კიდევაც სიმართლეს ვეტყოდი არა მთლად სიმართლესაც არა იკას ამოვაგდებდი და ვითომ ისე მივდიოდი სასეირნოდ. . . სახლის კართან რომ მივედი უაზროდ დავაზარუნე და ყვავილებს შევხედე ვაიმეეე ყვავილები დავიყვირე მე და ამ დროს გაიღო პატივცემული კარი –ნახე რა ყვავილები გიყიდე ხომ გიყვარს ყვავილები მეც მიყვარს ხოდა აჰაა გჩუქნი... ვაიმე რას ვბოდიალობ ვფიქრობდი მე და ბიძაჩემს ყვავილებს ცხვირში ვტენიდი იქვე მოვისროლე ქურთუკი და ოთახში შევვარდი ზედმეტი კომენტარები რომ არ გამეგო მთელი ღამე მე ტიტებს ვეფერებოდი დილით კი 12 ზე გავიღვიძე |–(...(ადრე მომივიდა) მე მოვემზადე ბიძაჩემს შევუთანმხდი და გავსქურე დაბლა იკა თავის ძმაკაცებში შევამჩნიე ლოკატორები გადმოვყაჩე და ჩემს სახელს ყური მოვკარი...ნრვები მომეშალა რატომ იყო ნახსენები ჩემი სახელი ამ საუბარში იკამ რომ დამინახა ჩემსკენ გამოექანა რაღაცის თქმას აპირებდა მე რომ შევაწყვეტინე –იკა ძალიან გთხოვ რაზგონი აიღე და იმ კედელს თავით შეეჩეხე –ჰაა?რატო? –უბრალოდ მე ვფიქრობ ავაცილებ და ამ საფულეს თავში ვერ გაგირჭობ რას ჭორაობდი ჩემზე ჰაა? მეტი სალაპარაკო ვერ იპოვეთ... –ააა ამაზეეე...დაწყნარდი და გეტყვი –დასაწყნარებელი რამე მეტყობა?!?!?! –არა არ გეტყობა უბრალოდ ეხა შემაგინებ და მცემ მე წარბი ავწიე და გავჩუმდი ეგრე რამოდენიმე წუთი ვიდექი მერე კი იკამ მითხრა –რა ლამაზი თვალები გაქვს როგორ მომწონს მაგრამ ჩემები უფრო მომწონს რადგან ჩემები რომ არა შენებს ვერ დავინახავდი... –რა ფილოსოფოსური ნამიოკებია ნუთუ ეგეც ეხება იმ საუბარს? –რაღაცნაირად ეხება...მოკლედ ქეთ ჯერ ამ კითხვაზე მიპასუხე მოგწონვარ? –არა (რამ მათქმევინა) –გოგოს არა კის ნიშნავს ხომ? –ჩემი არა არას ნიშნავს –აუუ მაშინ ვერ გეტყვი –იქნება და მიყვარხარ –გიყვარვარ?
–არა
–აუუ რა დამპალი ხარ!
–მეუბნებიიი? :@
–არა და ნურც ვთქვი მე ეგ კრეტინული ფრაზა და სახლში გავსქურე აშკარად ამივარდა თავში ისე ძაან კი მაინტერესებდა რას ჭორაობდნენ ჩემზე მაგრამ ჩემმა სიამაყემ დაძლია ინტერესიი მოკლედ ამის მერე მე გადავწყვიტე დაბლა არ ჩავსულიყავი და საერთოდ იქნება და რეები თქვეს ჩემზე . . .ერთი დღე როგორღაც გავძელი მეორე დღეს კი თავი ვერ შევიკავე კარი გავაღე და ერთი ნაბიჯი გადავდგი უცებ დაბლიდან საშინელი ხმა გაისმა დაბლა დავიხედე და დავინახე ჩემი კედის ქვეშ ტიტები მე საცოდავი ტიტები დაბლიდან ავფხიკე და ლამის 033 დავრეკე რომ მათთვის ეშველათ სახლში შევიტანე და დებილივით ჩავიხუტე ასე კიდევ 4 დღე გრძელდებოდა დილით ავდგებოდი თუ არა კართან მივრბოდი კართან კი ტიტები ეყარა მე ბიძაჩემს რეებს არ ვეუბნებოდი რითი არ ვატყუებდი:| მეხუთე დღეს მე გავიღვიძე თუ არა გავაღე კარი და დავინახე რომ კართან თაიგული არ იდო დავიგრუზე მივხვდი რომ იკამ დამიკიდა ლამის ავღრიალდი შევედი მისაღებ ოთახში და ტიტები ლარნაკში დავინახე პირი დავაღე ოტახიდან გასვლას ვაპირებდი ბიძაჩემმა რომ მითხრა
–ტიტები მიყვარს არა? ისე ეს რა კაი რაღაც მოიფიქრე ტიტები სახლში მოტანით თან არ გაწუხებენ კარს არ გინგრევენ დადებენ და მერე შენ რაც გინდა ის გიქნია |–( მე კარი დავაბრახუნე და ვიყვირე
–გაჭირვებული ვარ და ეხა ვერ დაგელაპარაკები....მოკლედ მე შევვარდი საჭირო ოთახში და იქ ვიჯექი სანამ ბიძაჩემს არ დაავიწყდა რა უნდა ეთქვა |–( მოკლედ საღამოს მე გავიპრანჭე და დაბლა ჩავედი ყურში ნაუშნიკი მქონდა შერჭობილი თავი კი კლიპში მეგონა ამაყად მივაბოტებდი ჩემს წინ დებილი რომ დავინახე
–ვაიმეე ქეთ სიმართლე უნდა გითხრა (მე თვალები 14 ჯერ გამიდიდდა)
–მოკლედ პირველად რომ დაგინახეთ მე და ჩემს მეგობრებს ძალიან მოგვეწონე კიარადა ჩემს ძმაკაცს მოეწონე ხოდა მე უნდა გამეცნო სენი თავი და დანარჩენს შენთვითონაც მოტვინავ მე კიდე ისე გაგიცანი ისე დაგიახლოვდი რომმმმ....
–რომ შეგიყვარდი?
–ხო მაგრამ რატომღაც სენგან იგივეს არ ვგრძნობ!
–იმიტომ რომ ჩვენ მეგობრები ვართ (რა მაბოდიალებს ამ სისულელებს რა მეგობრები? ;(...ვაიმეე)
–აჰაა მეგობრებიცოღონდ მე სხვანაირად მიყვარხარ და შენც გიყვარვარ და რატომ ატყუებ შენს თავს არ ვიცი...მე დებილივით ვიდექი არ ვიცი რამ დამაღებინა პირი და მთელ უბანზე დამაყვირებინა
–ოოო მიყვარხარ! მიყვარხარ! იკას სახეზე იდიოტური ღიმილი შევამჩნიე მან ხელში ამიტაცა და ჩამიხუტა დებილივით დამაფრიალებდა აქეთ–იქეთ სიყვარულს მეფიცებოდა და გულზე მიკრავდა მოკლედ ასე თითქმის ყოველდღე ხდებოდა მე დებილივით დავრბოდი მაღაზიაში (ვის ვატყებდი მე თვითონ არ ვიცი :|)იქ ვხვდებოდი იკას მაკაკასავით ვახტებოდი და კოცნებით ვჟლეტდი...:)
